poniedziałek, 12 sierpnia 2019

Portret, kochanka i ja

Nie wszystkie filmy, o których piszę są dobre. Zwracam jednak uwagę na uczucia pojawiające się po
pierwszym seansie lub po pierwszym słuchaniu ścieżki dźwiękowej. Sporą część filmów, z tych których nie oglądałem, oceniam jako dobre choć nie opisuję w ich przypadku uczuć mi towarzyszących. To obrazy, do których mogę wracać co jakiś czas odkrywając w nich nowe rzeczy. Działają na moją wyobraźnię, są powrotem do tamtego czasu - sentymentalną podróżą w miejsca, w których nie pojawiłem się z racji / z tej prostej przyczyny iż nie było mnie wtedy na świecie. Ale też w miejsca, w których mógłbym się pojawić lecz z różnych przyczyn nie było mi to dane. Nie miałem czasu. Zbyt wiele trzeba by pieniędzy. Za bardzo skomplikowana podróż. Za mało urlopu. No i takie właśnie mnożenie przyczyn i usprawiedliwień.

Film Radosława Piwowarskiego już za pierwszym razem przeniósł mnie w "te" miejsca i w "tamte" czasy. Zostanę tam najprawdopodobniej na bardzo długo. Bo to świat niezwykle ułomny i nieporadny. A przez to bliski i zrozumiały. Niespełnione pragnienia często bywają szkaradne a ludzi nie znających szczęścia deformuje ich własna tęsknota. Dlaczego więc stają się nam bliscy właśnie Ci, którzy nie są piękni i przystojni? Skąd we mnie tyle współczucia dla tego, przed czym właściwie powinienem uciekać? Skąd ta fascynacja tym, czego naśladować mi nie przystoi? Może to poczucie bezpieczeństwa bo przecież lata młodzieńczego buntu już dawno za mną?

Kuba chce wrócić choć na chwilę do lat swojej młodości. Opowiada o tych czasach swojej córeczce Zuzi. Tata pragnie ponownie zasmakować tego, co tworzyło czas jego dorastania. Dziewczynka chce odnaleźć mamę... Na ich drodze pojawia się niespodziewanie kobieta. Piękna i ekscentryczna i niespełniona w miłości Diana.


środa, 4 kwietnia 2018

Sublokator

- Panie! Coś pan zwariował!? Ledwo męża pochowałam a pan pcha się z butami do wolnego pokoju?
- Ale ja tu mam dokument...
- A co mi tu z dokumentem człowieku wyjeżdżasz!?




Tytuł: Sublokator
Reżyseria: Janusz Majewski
Muzyka: Andrzej Kurylewicz
Gatunek: komedia
Obsada: Barbara Ludwiżanka, Katarzyna Łaniewska, Magdalena Zawadzka, Jan Machulski, Teresa Lipowska, Krystyna Feldman, Krystyna Mazurówna, Witold Pyrkosz
Rok premiery: 1967


czwartek, 28 grudnia 2017

Historia czarno-białej ciżemki

Wawrzek nie ma łatwego dzieciństwa. Dostaje po dupie, szlocha w kącie i tęskni za wielkim światem, w którym upatruje spełnienia swoich marzeń.

Jaką cenę musi zapłacić chłopiec za to, aby zobaczyć na własne oczy mistrza a potem pobierać u niego nauki? Powinien spać pod gołym niebem? Patrzeć z trwogą na krzywe nosy zbójców? Uciekać przed Czarnym Rafałem? Dziwić się kuglarzom połykającym ostre sztylety?

Dusza niejednego artysty jest pełna cierpień i zranień. A jednak tym bardziej jest szlachetna i potrafi wydawać zachwycające owoce. Pięćset lat temu na prawdę tak było!




Tytuł: Historia żółtej ciżemki
Reżyseria: Sylwester Chęciński
Muzyka: Zbigniew Turski
Gatunek: historyczny (kostiumowy)
Obsada: Marek Kondrat, Gustaw Holoubek, Bogumił Kobiela, Bronisław Pawlik, Mieczysław Czechowicz, Aleksander Fogiel
Rok premiery: 1961


poniedziałek, 24 lipca 2017

Kapelusz pana Anatola

Pan Anatol, poczciwy warszawski urzędnik, kupuje pewnego dnia nowy kapelusz. To niby zwyczajna sytuacja a jednak dająca początek kolejnym, zaskakującym, budzącym uśmiech wydarzeniom. Podczas podróży do pracy ale też wracając do domu pan Anatol wkłada ręce do kieszeni i znajduje tam... skarby: zegarki, łańcuszki, bransoletki itd. Jako uczciwy obywatel zgłasza ten fakt na najbliższym posterunku milicji...

Ponoć tą komedię w 1957 roku witano bardzo entuzjastycznie. W kinie polskim obowiązywała wtedy bardzo przytłaczająca i mroczna wizja świata. Obrazy o gubiącym się, tragicznym bohaterze, pełnym sprzeczności i dramatycznych wyborów. Mętne i wielowątkowe wizje-analizy osobowości, syntezy charakterów: czarnych, białych i tych, które nigdy nie zdradziły się jednoznacznie, psychologiczne portrety, filozoficzne dylematy. Wszystko utkane z odcieni szarości, z niedomówień. Chmury znaków zapytania nad głowami widzów. Jak więc nie cieszyć się z wieści o komedii? Nareszcie można się zresetować! Gdybym żył w 1957 roku, daję głowę, skakałbym z radości i w podskokach dotarłbym do kina! Polubiłem pana Anatola już spory czas temu. Polubiłem Tadeusza Fijewskiego, tego niepozornego, skromnego aktora.

Nie musiałyby istnieć żadne dramaty, filmy obyczajowe, psychologiczne. Nie potrzebne byłyby westerny, sensacje, kostiumowe adaptacje bądź ekranizacje. Zbędne byłyby także i horrory, dokumenty, biografie albo opowieści oparte na faktach. Bez tego wszystkiego mógłbym się obejść. Gdyby jednak zabrakło komedii pomyłek (takiej jak "Pan Anatol"), moje życie straciłoby sens. Uschnąłbym. Stałbym się zrzędą, bufonem i malkontentem. Oj byłoby ze mną źle i strasznie! Na szczęście są komedie i na ogromne szczęście jest Pan Anatol!

Tytuł: Kapelusz pana Anatola
Reżyseria: Jan Rybkowski
Muzyka: Jerzy Harald
Gatunek: Komedia
Obsada: Tadeusz Fijewski, Helena Makowska, Wieńczysław Gliński, Aleksander Dzwonkowski, Stanisław Jaworski, Roman Kłosowski, Bronisław Pawlik, Jerzy Antczak, Stanisław Bareja, Krystyna Feldman, Andrzej Szczepkowski, Gustaw Lutkiewicz
Rok premiery: 1957

sobota, 8 lipca 2017

Marcowe migdały

Każdego roku czekam na marzec. Z każdym takim czekaniem wypatruję migdałowych zapachów. We włosach pięknej dziewczyny. W jej smutnych, nieodgadnionych oczach. Staram się dostrzec choć przez krótką chwilę, chociaż przez kilka sekund to trudne do uchwycenia zawstydzenie. Zupełnie jak na fotografii, którą podziwia się z pośpiechem ale też z ogromną uwagą tak, aby w kilka sekund zapamiętać na całe życie każdy jej szczegół. A potem trzeba tą fotografię podrzeć na drobne kawałki i wyrzucić do kosza. Albo do ogniska. A potem kilka łyków wina. A potem pozostaje wyobraźnia i popiół. I ewentualnie olejek migdałowy. Pozostawia trwały i smutny ślad w sercu. Na zawsze już będzie wspomnieniem - spojrzeniem za siebie przez wilgotne oczy. To takie uczucie, które tylko samemu można nazwać i tylko samemu można zrozumieć. Ola, Andżulina, Hefajstos, Bronka, Wojtek, Tomek i Marcyś. Można utonąć w historii każdego z nich. Przyjaźń jest tak mocna, że boli podobnie do niespełnionej miłości. Rozstanie zabija część tego, co jest w sercu. Wiadomo: smutny film - trzeba płakać. Ale można też od tego momentu inaczej spoglądać na świat. Przytulałem kiedyś drzewo. Gdy nikogo nie było. Wstydziłbym się to zrobić w czyjejś obecności. Zrobić tak można gdy się jest młodym.

Ta nasza młodość z kości i krwi. Ta nasza młodość co z czasu kpi. Co nie ustoi w miejscu zbyt długo. Ona co pierwszą jest potem drugą. Ta nasza młodość, ten szczęsny czas. Ta para skrzydeł zwiniętych w nas

Tytuł: Marcowe migdały
Reżyseria: Radosław Piwowarski
Muzyka: Stanisław Syrewicz
Gatunek: Obyczajowy
Obsada: Małgorzata Piorun, Monika Bolibrzuch, Robert Kowalski, Robert Gonera, Maciej Orłowski, Olaf Lubaszenko, Piotr Siwkiewicz, Igor Przegrodzki, Zdzisław Sośnierz, Stanisław Brudny, Hanna Skarżanka, Jolanta Nowak, Zdzisław Kuźniar, Marek Wrona, Andrzej Mastalerz, Halina Wyrodek, Andrzej Mrozek, Jerzy Matysiak, Magdalena Curyk, Simona Dulęba, Tomasz Majeran, Beata Wnęk, Henryk Niebudek
Rok premiery: 1990

piątek, 17 czerwca 2016

Milioner

1. Józek jest prostym chłoporobotnikiem.
2. Prowadzi gospodarstwo wraz z matką.
3. Dorabia jako kierowca ciężarówki.
4. Pewnego dnia wygrywa milion w toto-lotka.
5. Dowiadują się o tym wszyscy mieszkańcy wsi.
6. Józek postanawia rozbudować gospodarstwo.
7. Niespodziewany bogacz ma także gest.
8. Kupuje do klubokawiarni telewizor.
9. Narzeczona Józka korzysta z fortuny...
10. ...na lewo i prawo kłując w oczy sąsiadów.
11. Wsioki zaczynają dokuczać Józkowi.
12. Z zazdrości...

Tytuł: Milioner
Reżyseria: Sylwester Szyszko
Muzyka: Piotr Hertel
Gatunek: Obyczajowy
Obsada: Janusz Gajos, Jadwiga Andrzejewska, Ewa Ziętek, Elżbieta Jasińska, Wanda Neumann, Witold Pyrkosz, Janusz Kłosiński, Bogusz Bilewski, Zdzisław Maklakiewicz, Leon Niemczyk
Rok premiery: 1977


sobota, 5 marca 2016

Książę sezonu

Starszy pan w kapeluszu i nienagannie skrojonym garniturze. Stukają metalowe fleki wypastowanych i wypolerowanych butów. Ten Pan jest księciem prowincjonalnego sezonu, według którego układa się kalendarz. Ma dawno już sprecyzowane plany. Skrywa marzenia czekające na swoje spełnienie. Jeszcze nie ma narzeczonej ale w jego pokoju panuje porządek 
i czystość. Z zasady nie ogląda telewizji. Teraz akurat taka jest pogoda, że się człowiek w mieście dusi. Ale człowiek jest różny więc nie wszędzie dusi się tak samo. A kobieta to już w ogóle. Urlop ma przymusowy bo właśnie kino w remoncie. Zobacz moja droga: tu w kartach wyraźnie mi wychodzi król pikowy, prosto po skosie do damy kierowej... Coś mi się wydaje, że masz przed sobą życiową szansę! Ja i tak wyjadę z tej dziury, żeby nie wiem co! Przepraszam młody człowieku, ale istnieją różne upodobania. Ja także, podobnie jak panna Zuzanna, lubię filmy spokojne i o miłości. Sympatyczna, czarno-biała adaptacja opowiadania Adolfa Rudnickiego, z ciekawą grą i moim ulubionym głosem Czesława Wołłejki.

Tytuł: Książę sezonu
Scenariusz i reżyseria: Witold Orzechowski
Muzyka: Waldemar Parzyński
Gatunek: Obyczajowy
Obsada: Barbara Krafftówna, Halina Kossobudzka, Beata Tyszkiewicz, Czesław Wołłejko, Zdzisław Wardejn, Jolanta Lothe, Bogusław Rybczyński, Piotr Fronczewski, Jacek Nieżychowski, Jan Zdrojewski, Jan Himilsbach, Henryk Rostworowski
Rok premiery: 1970